ISO-certificering en accreditatie zijn twee verschillende concepten die vaak in de context van kwaliteitsbeheersystemen worden gebruikt. Hier is een algemene uitleg van het verschil tussen de twee:
1. ISO-certificering: Dit verwijst naar het proces waarbij een organisatie een certificaat ontvangt dat aantoont dat haar management-, productie-, service- of andere processen voldoen aan bepaalde normen die zijn opgesteld door de Internationale Organisatie voor Standaardisatie (ISO). Deze normen, zoals ISO 9001 (voor kwaliteitsbeheer) of ISO 14001 (voor milieubeheer), bieden een raamwerk voor best practices die organisaties kunnen volgen om te laten zien dat ze toegewijd zijn aan het bereiken van bepaalde niveaus van kwaliteit, efficiëntie, veiligheid, of andere belangrijke doelstellingen. Het certificeringsproces wordt meestal uitgevoerd door een externe, onafhankelijke certificeringsinstantie die is goedgekeurd om deze audits uit te voeren.
2. Accreditatie: Dit is de formele erkenning dat een instantie competent is om specifieke taken uit te voeren. In de context van ISO-certificering zou een accreditatie betrekking hebben op de erkenning van de certificeringsinstanties zelf. Een accreditatie-instantie beoordeelt of een certificeringsinstantie voldoet aan de eisen om bedrijven te certificeren volgens ISO-normen. Dit kan onder meer inhouden dat de certificeringsinstantie voldoende gekwalificeerd personeel heeft, onpartijdig is, en nauwkeurige audits uitvoert. Een bekend voorbeeld is de Raad voor Accreditatie (RvA) in Nederland.
In essentie gaat ISO-certificering dus over de bevestiging dat een organisatie voldoet aan bepaalde internationale normen, terwijl accreditatie gaat over de bevestiging dat een certificerings- of inspectie-instantie bevoegd is om deze certificeringen uit te geven.